09 Μαρ Δυο φωνές για την Γυναίκα

• Μια φωνή που στενάζει για τους «σταυρούς» που μια ολόκληρη κοινότητα φόρτωσε στους ώμους της εξαιτίας της γυναικείας της φύσης κι εκείνη ακόμα στέκεται περήφανη:

«Δε θα γιορτάσεις μαζί μου

αυτό που έφτιαξα

μια κάποια ζωή μου; δεν είχα μπούσουλα.

στη βαβυλώνα γεννήθηκα

μη-λευκή κι γυναίκα

τί θέλησα να γίνω εκτός από τον εαυτό μου;

τον επινόησα

εδώ στη γέφυρα αυτή μεταξύ

αστροφεγγιάς κι πηλού,

το ένα χέρι μου κρατώντας σφιχτά

το ένα χέρι μου˙ έλα να γιορτάσουμε

που καθημερινά

κάτι προσπάθησε να με σκοτώσει

κι απέτυχε.» [1]

Λουσίλ Κλίφτον

[1] https://frear.gr/?p=13381

• Και μια «προφητική» φωνή που κηρύττει ότι η γυναίκα δεν πρέπει να ανδροποιηθεί για να αναδειχθεί ή να αναγνωριστεί η αξία της μέσα στην κοινότητα που ζει. Το αντίθετο: η αξία της είναι συνυφασμένη με την ιερότητα της ίδιας της γυναικείας της φύσης, την οποία δεν πρέπει να υπονομεύσει ή να υποτάξει αλλού, ποτέ και για κανέναν λόγο:

«Μείνε γυναίκα και πήγαινε όπου θέλεις. Πήγαινε στο ραφείο και στο γραφείο, πήγαινε στο κατάστημα και στο θέατρο, πήγαινε στη κάλπη και στη Βουλή. Μείνε γυναίκα και κάμε ό,τι θέλεις. Γιατί στην αληθινή σου υπόσταση και φύση ο Θεός έδωσε τόσο καλό που να μπορεί να σε φυλάει και να σε κρατή μακρυά από το κακό»

Ειρηναίος Γαλανάκης, Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου, Η Αιώνια Γυναίκα, Χανιά 1958, σελ.9.

Φανή Κουτσοβίτη

Θεολόγος, Συνεργάτιδα “Πρωτοβουλίας”